31,32,33,34. Şübhesiz ki takvâ sâhibleri için (büyük) bir kurtuluş, bahçeler ve üzüm bağları, göğüsleri tomurcuklanmış aynı yaşta kızlar ve dolu kadehler vardır!
35. (Cennet ehli) orada boş bir söz ve yalan işitmezler.
36. (Bunlar) Rabbinden bir mükâfât ve (O’nun fazlından, ziyâdesiyle) yeterli bir ihsân olarak (verilir).
37. Göklerin ve yerin ve ikisi arasında bulunanların Rabbinden, o Rahmân’dan ki, (bütün mahlûkāt, azametinden) O’na karşı bir hitâba mâlik olamazlar!
38. O gün ruh (Cebrâîl) ve melekler saf saf olarak ayakta durur. Rahmân’ın kendisine izin verdiği kimseden başkası konuşamaz; ve (o konuşan da ancak) doğruyu söyler!
39. İşte bu, o hak olan gündür. Artık dileyen, Rabbine varan bir yol tutar.
40. Şübhesiz ki biz, sizi yakın bir azâb ile korkuttuk. O gün kişi, ellerinin takdîm ettiği şeye (önceden işlediği ameline) bakar ve kâfir: “Ah! Keşke ben toprak olaydım!” der.
NÂZİÂT Sûresi
1,2,3,4,5. (Kâfirlerin ruhlarını) şiddetle söküp çıkaranlara (nâziât’a), (Mü’minlerin ruhlarını yavaş yavaş) kolaylıkla çekip alanlara,(1) (emrolundukları şeye sür‘atle) yüzüp gidenlere, sonra yarışıp geçenlere, sonra işleri düzenleyenlere (bütün bu vazîfeleri yapan meleklere) yemîn olsun (ki, öldükten sonra mutlakā diriltileceksiniz!)
6. O gün o sarsıntı (Sûr’a ilk üfürülüş), sarsacak!
7. Onu, arkadan gelen (ikinci üfürülüş) ta‘kîb edecek!
8. O gün (dehşetten) kalbler şiddetle çarpıcıdır!
9. Gözleri (korkudan), zelîl (yere bakar) bir hâldedir!
10. Diyorlar ki: “Şübhesiz biz, gerçekten (öldükten sonra yine) eski hâledöndürülecek kimseler miyiz?”
11. “Çürümüş kemikler hâline geldiğimiz zaman mı?”(2)
12. “O takdirde bu, hüsranlı bir dönüştür!” dediler.
13. Hâlbuki o (dönüş), ancak tek bir haykırıştan (Sûr’a ikinci üfürüşten) ibârettir.
14. Bir de bakarsın ki onlar (dirilmiş olarak) meydanda (mahşer yerinde) olan kimselerdir!
1- “Her ölünün rûhunu, Hazret-i Azrâîl Aleyhisselâm mı bizzât kabzediyor (alıyor)? Yoksa avaneleri mi (yardımcıları mı) kabzediyorlar? Bu hususta üç meslek (îzah yolu) var: Birinci meslek: Azrâîl Aleyhisselâm, herkesin rûhunu kabzeder. Bir iş bir işe mâni‘ olmaz, çünki nûrânîdir. (...) İkinci meslek odur ki: Hazret-i Cebrâîl, Mikâîl, Azrâîl gibi melâike-i izâm (büyük melekler), birer nâzır-ı umûmî (umûmî vekil) hükmünde, kendi nev‘lerinden ve kendilerine benzer küçük tarzda avaneleri vardır. Ve o muâvinler (yardımcılar), envâ‘-ı mahlûkāta (varlıkların çeşitlerine) göre ayrı ayrıdırlar. Sulehânın ervâhını (sâlihlerin ruhlarını) kabzeden başkadır; ehl-i şekāvetin (Cehennemliklerin) ervâhını kabzeden yine başkadır. Nasıl ki: وَالنَّازِعاَتِ غَرْقاً [(Kâfirlerin ruhlarını) şiddetle söküp çıkaranlara] وَالنَّاشِطاَتِ نَشْطاً [(Mü’minlerin ruhlarını yavaş yavaş) kolaylıkla çekip alanlara] âyeti işâret ediyor ki, kabz-ı ervâh eden, tâife tâifedir. (...) Üçüncü meslek: (...) Bazı melâikeler var ki, kırk bin başı var. Her başında, kırk bin dili var. Demek, seksen bin gözü dahi var. (...) İşte bu mesleğe binâen, Hazret-i Azrâîl Aleyhisselâm’ın her ferde müteveccih (yönelen) bir yüzü ve bakar bir gözü vardır.” (Mektûbât, 28. Mektûb, 200-202)
Azrâîl (AS) hakkında ayrıca bakınız; (Şuâ‘lar, 11. Mes’ele, 245)
2- Çürümüş kemiklerin dirilmesi hakkında, bakınız; (Zülfikâr Mecmûası, 35-36)